(Nie)ubłagany koniec patriarchatu
KATEGORIA: Kultura
O spektaklu „SIOSTRY!” w Teatrze Nowym w Poznaniu pisze Emilia Kołyszko.
Na deskachTeatru Nowego w Poznaniu pojawiła się nowa interpretacja utworu Antona Czechowa, zaproponowana przez reżysera Piotra Kruszyńskiego. We współczesnej odsłonie trzy siostry zmagają się dwudziestopierwszowiecznymi przemianami społecznymi. Każda reprezentuje odmienne poglądy dotyczące feminizmu czy wyznaczania nowych hierarchii.
Akcja rozpoczyna się w rocznicę śmierci ojca sióstr, która niefortunnie zbiega się z urodzinami najmłodszej z nich. Podczas posępnego przyjęcia na jaw wychodzi, że rodzeństwo diametralnie się od siebie różni. Sceptycyzm Olgi (najstarszej siostry) kontrastuje z młodzieńczym duchem Irniny (najmłodszej siostry), która wraz ze swoim noszącym szpilki chłopakiem są przedstawicielami pokolenia Z. Para w dosyć przerysowany sposób wypowiada się o równouprawnieniu. Przerysowanie w tym wypadku nie ma negatywnego wydźwięku, a wręcz przeciwnie, zwraca uwagę na zmianę w postrzeganiu świata przez nastolatków. Przez różnicę pokoleniową groteskowa wydaje się rozmowa młodych z podstarzałym generałem. Były dowódca próbuje zrozumieć sens konwersacji, ale nie może pojąć znaczenia słów, które na stałe weszły do młodzieżowego żargonu. Nie jest on jedynym stereotypowym przedstawicielem gatunku męskiego. Ta niechlubna rola przypada także mężowi Miszy (średniej siostry), który nawet nie stara się podążać za realiami zmieniającego się świata, ignorując potrzeby (dużo młodszej) żony. Przez to pozbawiona wrażeń i namiętności piękna kobieta staje się na scenie uosobieniem nieszczęścia.
Opuszczającemu teatr widzowi z pewnością towarzyszy wrażenie, że nastały nowe czasy, w których podział ról społecznych przez dekady przypisywanych (koniecznie tylko dwóm) płciom jest nieaktualny.
Na deskachTeatru Nowego w Poznaniu pojawiła się nowa interpretacja utworu Antona Czechowa, zaproponowana przez reżysera Piotra Kruszyńskiego. We współczesnej odsłonie trzy siostry zmagają się dwudziestopierwszowiecznymi przemianami społecznymi. Każda reprezentuje odmienne poglądy dotyczące feminizmu czy wyznaczania nowych hierarchii.
Akcja rozpoczyna się w rocznicę śmierci ojca sióstr, która niefortunnie zbiega się z urodzinami najmłodszej z nich. Podczas posępnego przyjęcia na jaw wychodzi, że rodzeństwo diametralnie się od siebie różni. Sceptycyzm Olgi (najstarszej siostry) kontrastuje z młodzieńczym duchem Irniny (najmłodszej siostry), która wraz ze swoim noszącym szpilki chłopakiem są przedstawicielami pokolenia Z. Para w dosyć przerysowany sposób wypowiada się o równouprawnieniu. Przerysowanie w tym wypadku nie ma negatywnego wydźwięku, a wręcz przeciwnie, zwraca uwagę na zmianę w postrzeganiu świata przez nastolatków. Przez różnicę pokoleniową groteskowa wydaje się rozmowa młodych z podstarzałym generałem. Były dowódca próbuje zrozumieć sens konwersacji, ale nie może pojąć znaczenia słów, które na stałe weszły do młodzieżowego żargonu. Nie jest on jedynym stereotypowym przedstawicielem gatunku męskiego. Ta niechlubna rola przypada także mężowi Miszy (średniej siostry), który nawet nie stara się podążać za realiami zmieniającego się świata, ignorując potrzeby (dużo młodszej) żony. Przez to pozbawiona wrażeń i namiętności piękna kobieta staje się na scenie uosobieniem nieszczęścia.
Opuszczającemu teatr widzowi z pewnością towarzyszy wrażenie, że nastały nowe czasy, w których podział ról społecznych przez dekady przypisywanych (koniecznie tylko dwóm) płciom jest nieaktualny.