(Nie)dostępność globalnego medium
KATEGORIA: Kultura
(Nie)dostępność globalnego medium
Kino postrzegane jest przez wielu jako pierwszy środek przekazu z prawdziwym potencjałem egalitarnym o zasięgu masowym – jako nośnik uniwersalny, ponieważ zrzeszało ludzi z różnych grup społecznych, jak i narodowości.
Czy można współcześnie powiedzieć, że pokazy filmowe są dostępne dla WSZYSTKICH widzów?
Sale kinowe są miejscem kolektywnego obcowania z filmem, współodczuwania, źródłem polemik i kontemplacji. Wieloaspektowość dzieła filmowego sprawia, iż proces jego spostrzegania jest czymś wymagającym odpowiednich warunków. Nie każdy ma jednak równe szanse uczestnictwa w tym doświadczeniu, osoby ze specjalnymi potrzebami wciąż są ofiarami defaworyzacji i wykluczenia z życia kulturalnego.
Audiowizualne materiały poszerzające horyzonty są wysoce pożądane, przede wszystkim przez młodych i chłonnych wiedzy odbiorców. Paradoksalnie problem niedostępności filmu jako medium najbardziej dotyka młodzież z niepełnosprawnościami, są oni stosunkowo najrzadziej obecną grupą w kulturze instytucjonalnej („Kino bez barier. Raport z badań”). Kino z ich perspektywy jawi się jako przestrzeń niekompetencji, co zniechęca do aktywnego udziału w życiu kulturalnym i zmusza do sięgania po alternatywne przestrzenie np. Internet. Wszystko przez wzgląd na ograniczoną selekcję, niedostosowanie architektoniczne czy brak asysty.
Na ratunek przychodzi Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu, które od 2022 roku realizuje akcję zatytułowaną „Kino bez barier”. Rudymentarną ideą projektu jest stworzenie dostępnej kinematografii, czyli wyeliminowanie barier i nieobecności osób z niepełnosprawnościami wśród widowni kinowej w Polsce.
W ramach inicjatywy Kino Pałacowe przygotowuje cykliczny, repertuarowany program filmowy, zaopatrzony w audiodeskrypcję, napisy szerokie (dla osób słabosłyszących i niesłyszących) oraz tłumaczenie filmów na polski język migowy [PJM].
Pokazy organizowane są dwa razy w tygodniu:
wtorki o godz. 11 (z audiodeskrypcją i napisami w języku polskim) oraz czwartki o godz. 18 (z audiodeskrypcją, napisami w języku polskim i tłumaczeniem na [PJM]).
Infrastruktura kina jest dostosowana do możliwości OzN, w salach zastosowane są pętle indukcyjne i można się do nich dostać, poruszając się na wózku. Organizatorzy uwzględnili także kwestię niskich kapitałów kulturowych osób z niepełnosprawnościami – bilet na taki seans kosztuje tylko 5 złotych.
Kina nie powinny być przestrzenią zamkniętą, dostępną tylko dla normatywnego widza. Tak rosła grupa odbiorców potrzebuje przestrzeni komfortu, gdzie będzie czuła się mile widziana. Dzięki projektowi „Kino bez barier” widzowie(-ki) z niepełnosprawnościami mogą być na bieżąco z premierami i trendami w kinie światowym. Nie są zdani czekać, aż filmy będą dostępne na platformach streamingowych.
Jeśli posiadasz trochę wolnego czasu i chcesz wesprzeć projekt, masz szansę zostać wolontariuszem/wolontariuszką przy pokazach filmowych.
Więcej informacji znajdziesz na stronie: https://kinopalacowe.pl/podstrony/8487-kino-bez-barier/.
Aut. Magda Bonk
Kino postrzegane jest przez wielu jako pierwszy środek przekazu z prawdziwym potencjałem egalitarnym o zasięgu masowym – jako nośnik uniwersalny, ponieważ zrzeszało ludzi z różnych grup społecznych, jak i narodowości.
Czy można współcześnie powiedzieć, że pokazy filmowe są dostępne dla WSZYSTKICH widzów?
Sale kinowe są miejscem kolektywnego obcowania z filmem, współodczuwania, źródłem polemik i kontemplacji. Wieloaspektowość dzieła filmowego sprawia, iż proces jego spostrzegania jest czymś wymagającym odpowiednich warunków. Nie każdy ma jednak równe szanse uczestnictwa w tym doświadczeniu, osoby ze specjalnymi potrzebami wciąż są ofiarami defaworyzacji i wykluczenia z życia kulturalnego.
Audiowizualne materiały poszerzające horyzonty są wysoce pożądane, przede wszystkim przez młodych i chłonnych wiedzy odbiorców. Paradoksalnie problem niedostępności filmu jako medium najbardziej dotyka młodzież z niepełnosprawnościami, są oni stosunkowo najrzadziej obecną grupą w kulturze instytucjonalnej („Kino bez barier. Raport z badań”). Kino z ich perspektywy jawi się jako przestrzeń niekompetencji, co zniechęca do aktywnego udziału w życiu kulturalnym i zmusza do sięgania po alternatywne przestrzenie np. Internet. Wszystko przez wzgląd na ograniczoną selekcję, niedostosowanie architektoniczne czy brak asysty.
Na ratunek przychodzi Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu, które od 2022 roku realizuje akcję zatytułowaną „Kino bez barier”. Rudymentarną ideą projektu jest stworzenie dostępnej kinematografii, czyli wyeliminowanie barier i nieobecności osób z niepełnosprawnościami wśród widowni kinowej w Polsce.
W ramach inicjatywy Kino Pałacowe przygotowuje cykliczny, repertuarowany program filmowy, zaopatrzony w audiodeskrypcję, napisy szerokie (dla osób słabosłyszących i niesłyszących) oraz tłumaczenie filmów na polski język migowy [PJM].
Pokazy organizowane są dwa razy w tygodniu:
wtorki o godz. 11 (z audiodeskrypcją i napisami w języku polskim) oraz czwartki o godz. 18 (z audiodeskrypcją, napisami w języku polskim i tłumaczeniem na [PJM]).
Infrastruktura kina jest dostosowana do możliwości OzN, w salach zastosowane są pętle indukcyjne i można się do nich dostać, poruszając się na wózku. Organizatorzy uwzględnili także kwestię niskich kapitałów kulturowych osób z niepełnosprawnościami – bilet na taki seans kosztuje tylko 5 złotych.
Kina nie powinny być przestrzenią zamkniętą, dostępną tylko dla normatywnego widza. Tak rosła grupa odbiorców potrzebuje przestrzeni komfortu, gdzie będzie czuła się mile widziana. Dzięki projektowi „Kino bez barier” widzowie(-ki) z niepełnosprawnościami mogą być na bieżąco z premierami i trendami w kinie światowym. Nie są zdani czekać, aż filmy będą dostępne na platformach streamingowych.
Jeśli posiadasz trochę wolnego czasu i chcesz wesprzeć projekt, masz szansę zostać wolontariuszem/wolontariuszką przy pokazach filmowych.
Więcej informacji znajdziesz na stronie: https://kinopalacowe.pl/podstrony/8487-kino-bez-barier/.
Aut. Magda Bonk